Sezon na bób

Bób zali­cza­ny jest do roślin strącz­ko­wych, któ­re są praw­dzi­wą skarb­ni­cą war­to­ści odżyw­czych. Pole­ca­ny jest przede wszyst­kim jako źró­dło biał­ka roślin­ne­go. W okre­sie let­nim powin­ny o nim pamię­tać wszyst­kie oso­by sto­su­ją­ce die­tę wegań­ską i wegetariańską.

W 100 g bobu znaj­dzie­my pra­wie 8 g biał­ka. Pamię­taj­my, że jest to biał­ko, z któ­rym nie dostar­cza­my nie­zdro­wych nasy­co­nych kwa­sów tłusz­czo­wych, więc oso­by bory­ka­ją­ce się ze scho­dze­nia­mi ukła­du ser­co­wo-naczy­nio­we­go powin­ny włą­czać go do posił­ków zapew­nia­jąc orga­ni­zmo­wi podaż biał­ka, nie oba­wia­jąc się o nie­ko­rzyst­ny wpływ nasy­co­nych kwa­sów tłusz­czo­wych na orga­nizm znaj­du­ją­cych się w mięsie.

Gru­pą, któ­ra szcze­gól­nie powin­na się zain­te­re­so­wać regu­lar­nym spo­ży­wa­niem bobu są kobie­ty pla­nu­ją­ce zajść w cią­żę i te, któ­re wła­śnie dowie­dzia­ły się, że zosta­ną mama­mi, ponie­waż jest on dosko­na­łym źró­dłem kwa­su folio­we­go i wita­min z gru­py B. Kwas folio­wy zapew­nia pra­wi­dło­wy roz­wój ukła­du ner­wo­we­go u dziec­ka i zapo­bie­ga powsta­niu wad cewy ner­wo­wej. Ma on zna­cze­nie tak­że przy wystę­po­wa­niu niedokrwistośći.

Bób sprzy­ja lecz­niu nad­ci­śnie­nia tęt­ni­cze­go, z uwa­gi na niską zawar­tość sodu i wyso­ką pota­su. Poprzez wią­za­nie w jeli­cie gru­bym kwa­sów żół­cio­wych przy­czy­nia się pośred­nio do obni­ża­nia stę­że­nia złe­go cho­le­ste­ro­lu (frak­cji LDL).

Zawie­ra nie­wiel­ką ilość kilo­ka­lo­rii (66/100 g) w związ­ku z czym oso­by odchu­dza­ją­ce się mogą jeść bób bez obaw, że przy­ty­ją. Umiar jest oczy­wi­ście wskazany.

Komu bób nie służy?
Powin­ny uni­kać go oso­by mają­ce pro­ble­my z ukła­dem pokar­mo­wym, gdyż powo­du­je wzdę­cia i nad­mier­ną fer­men­ta­cję w jeli­tach. Wzdę­cia wywo­ła­ne są przez oli­go­sa­cha­ry­dy, któ­re nie są tra­wio­ne ani roz­kła­da­ne przez bak­te­rie jeli­to­we. Jed­nak nie u wszyst­kich osób musi poja­wić się nie­pra­wi­dło­wa reak­cja i przy­kre dole­gli­wo­ści. Jeże­li ktoś nigdy wcze­śniej nie pró­bo­wał bobu, war­to zacząć jeść go mały­mi por­cja­mi testu­jąc swój prze­wód pokarmowy.

Bób zawie­ra tak­że spo­rą ilość puryn, któ­re szko­dzą oso­bom cho­rym na dnę mocza­no­wą. Mały doda­tek do sałat­ki (kil­ka zia­ren) nie powi­nien sta­no­wić pro­ble­mu, jed­nak ugo­to­wa­nie dużej por­cji np. na obiad może nie­ko­rzyst­nie wpły­nąć na stawy.

U nie­któ­rych osób bób może powo­do­wać poważ­ne reak­cje aler­gicz­ne. Do ich  wystą­pie­nia po spo­ży­ciu bobu docho­dzi zazwy­czaj u osób cier­pią­cych na fawizm  – gene­tycz­nie uwa­run­ko­wa­ną cho­ro­bę zwią­za­ną z nie­do­bo­rem dehy­dro­ge­na­zy glu­ko­zo-6-fos­fo­ra­no­wej. Cukrzy­cy rów­nież powin­ni uni­kać dużych por­cji bobu, ponie­waż jego indeks gli­ke­micz­ny jest wyso­ki (80).

Jak goto­wać bób?
Aby pozbyć się sub­stan­cji powo­du­ją­cych wzdę­cia nale­ży por­cję zalać gorą­cą wodą i odsta­wić na godzi­nę- dwie. Następ­nie do garn­ka nalać świe­żą wodę i goto­wać przez oko­ło 15 – 30 minut (w zależ­no­ści od tego czy jest on mło­dy czy sta­ry). Skór­ka powin­na być jędr­na, moc­no zie­lo­na i jed­no­li­ta. Wystę­po­wa­nie pla­mek i nie­rów­no­ści świad­czyć może o zepsu­ciu warzy­wa. Bób gotu­je­my z odro­bi­ną cukru i soli. Opcjo­nal­nie może­cie dodać też do wody gałąz­ki kopru. Goto­wa­nie powin­no odby­wać się pod przy­kry­ciem na więk­szym ogniu.

Inną meto­dą jest goto­wa­nie bobu na parze. Pamię­taj­cie, aby nie prze­kro­czyć cza­su przwi­dzia­ne­go na goto­wa­nie zia­ren, ponie­waż roz­go­to­wa­ny bób bar­dzo cięż­ko wyłu­skać z otoczek.

Bób może­cie wyko­rzy­sty­wać jako pasta do kana­pek, doda­wać do zup, pie­ro­gów, sała­tek czy też pesto.

Smacz­ne­go!

Tekst: Kata­rzy­na Kałaska
Zdję­cia: Vers-24

For Vers-24, Warsaw

Komentarze

komentarzy