Depresja dziecięca 

Depresja jest chorobą psychiczną charakteryzującą się utrzymującym się uczuciem smutku, drażliwości, utraty zainteresowania działaniami, poczuciem beznadziei, bezwartościowości, a czasami nawet myślami samobójczymi. Wpływa na sposób, w jaki się czujemy, myślimy i działamy. Często osoby cierpiące na depresję mają problem z koncentracją, cierpią na zaburzenia snu i jedzenia. 

Więk­szość dzie­ci ma w swo­im życiu takie dni, kie­dy są smut­ne, samot­ne lub w depre­sji. Jed­nak jeśli two­je dziec­ko wyda­je się smut­niej­sze nich zazwy­czaj i wpły­wa to na jego na zwią­zek z oto­cze­niem, może cier­pieć na depre­sję dzie­cię­cą, poważ­ne zabu­rze­nie zdro­wia psy­chicz­ne­go, któ­re wyma­ga lecze­nia. Sza­cu­je się, że jed­na na pięć mło­dych osób ma pro­ble­my ze zdro­wiem psy­chicz­nym. Depre­sja dzie­cię­ca róż­ni się od nor­mal­ne­go tak zwa­ne­go “blu­esa” i innych, codzien­nych emo­cji, któ­re poja­wia­ją się wraz z roz­wo­jem dziec­ka. Pamię­taj, że jeśli obja­wy utrzy­mu­ją się i prze­szka­dza­ją w dzia­ła­niach spo­łecz­nych, zain­te­re­so­wa­niach, zaję­ciach szkol­nych i życiu rodzin­nym, two­je­go dziec­ka może doty­czyć depre­sja dzie­cię­ca.

Depre­sja dzie­cię­ca nie jest prze­mi­ja­ją­cym nastro­jem, ani nie jest też sta­nem, któ­ry ustą­pi bez odpo­wied­nie­go lecze­nia. Ponad­to czę­sto nie jest dia­gno­zo­wa­na i leczo­na, ponie­waż obja­wy są baga­te­li­zo­wa­ne lub odbie­ra­ne jako nor­mal­ne zmia­ny emo­cjo­nal­ne i psy­chicz­ne, któ­re poja­wia­ją się pod­czas doj­rze­wa­nia. Nale­ży pamię­tać, że depre­sja dzie­cię­ca jest poważ­ną cho­ro­bą, ale pamię­taj­my, że jest ule­czal­na.

Obja­wy depre­sji u dzie­ci są róż­ne. Wie­le dzie­ci prze­ja­wia smu­tek lub niski nastrój podob­ny do doro­słych, któ­rzy są w depre­sji. Głów­ne obja­wy depre­sji to smu­tek, poczu­cie bez­na­dziej­no­ści i zmia­ny w nastro­ju. Obja­wy depre­sji dzie­lą się zasad­ni­czo na czte­ry róż­ne kate­go­rie: obja­wy emo­cjo­nal­ne, obja­wy poznaw­cze, dole­gli­wo­ści fizycz­ne i zmia­ny w zacho­wa­niu. Nie każ­de dziec­ko z depre­sją doświad­cza obja­wów z każ­dej z czte­rech kate­go­rii. Obja­wy emo­cjo­nal­ne to mię­dzy inny­mi: smu­tek (dzie­ci są przy­gnę­bio­ne, czę­sto pła­czą), utra­ta przy­jem­no­ści lub zain­te­re­so­wa­nia (dziec­ko, któ­re zawsze lubi­ło upra­wiać sport, może nagle prze­sta­je być nim zain­te­re­so­wa­ne, aktyw­ność nie spra­wia mu przy­jem­no­ści) i nie­po­kój. Obja­wy poznaw­cze obej­mu­ją: trud­no­ści w orga­ni­zo­wa­niu myśli, pro­ble­my z kon­cen­tra­cją lub zapa­mię­ty­wa­niem, pesy­mizm, bez­war­to­ścio­wość i poczu­cie winy, bez­rad­ność i bez­na­dzie­ja, uczu­cie izo­la­cji, myśli samo­bój­cze. Dole­gli­wo­ści fizycz­ne obej­mu­ją zazwy­czaj: zmia­ny ape­ty­tu lub zmia­ny masy cia­ła, zabu­rze­nia snu, powol­ność i osła­bie­nie (dzie­ci z depre­sją czę­sto mówią, że reagu­ją i idą wol­niej niż inni). Zmia­ny w zacho­wa­niu, jakie przy­no­si depre­sja dzie­cię­ca to głów­nie uni­ka­nie i wyco­fa­nie (dzie­ci mogą uni­kać zarów­no przy­jem­nych dzia­łań jak i obo­wiąz­ków), nie­po­kój oraz samo­oka­le­cza­nie. 

Nie wszyst­kie dzie­ci mają wszyst­kie wymie­nio­ne obja­wy. Cho­ciaż nie­któ­re dzie­ci mogą nadal dobrze funk­cjo­no­wać w śro­do­wi­sku, więk­szość z nich odczu­je jed­nak zauwa­żal­ną zmia­nę w dzia­ła­niach spo­łecz­nych, taką jak utra­ta zain­te­re­so­wa­nia szko­łą, sła­be wyni­ki w nauce. Dzie­ci mogą rów­nież zacząć uży­wać nar­ko­ty­ków lub alko­ho­lu, zwłasz­cza jeśli mają wię­cej niż 12 lat.

Cho­ciaż zda­rza się to sto­sun­ko­wo rzad­ko, dzie­ci poni­żej 12 roku życia pró­bu­ją popeł­nić samo­bój­stwo – robią to zazwy­czaj impul­syw­nie, gdy są zde­ner­wo­wa­ne lub złe. Dzie­ci z rodzin­ną histo­rią prze­mo­cy fizycz­nej lub sek­su­al­nej oraz nad­uży­wa­nia alko­ho­lu, są bar­dziej nara­żo­ne na podej­mo­wa­nie prób samo­bój­czych. Jeśli podej­rze­wa­cie u swo­je­go dziec­ka obja­wy depre­sji poszu­kaj­cie pomo­cy u leka­rza psy­chia­try i psy­cho­lo­ga dzie­cię­ce­go.

 Tekst: Mar­ty­na Ludwi­niak

Komentarze

komen­ta­rzy