Pierw­sza publi­ka­cja poświę­co­na cele­bryc­kiej otocz­ce, rze­czy­wi­sto­ści do któ­rej w latach 60-tych wstęp mie­li tyl­ko wybra­ni. Jej twór­ca, Andy War­hol zwy­kle wszyst­ko cze­go się dotknął, zamie­niał w zło­to. Wszy­scy chcie­li zna­leźć się w pobli­żu arty­sty, a Inte­rview Maga­zi­ne dawał tego namiastkę.

Tekst: Karo­li­na Błaszkiewicz
Zdję­cia: designscene.net

Taniec z gwiazdami

Od począt­ku ist­nie­nia fla­go­wym ele­men­tem perio­dy­ku są wywia­dy – w rolę dzien­ni­ka­rzy wcie­la­ją się oso­by ze świa­ta mody, sztu­ki, fil­mu, muzy­ki i lite­ra­tu­ry. Gwiaz­dy roz­ma­wia­ją z gwiaz­da­mi, bar­dziej na zasa­dzie eks­pe­ry­men­tu, co daje raz genial­ny, raz kiep­ski efekt, ale rzad­ko pozo­sta­wia to czy­tel­ni­ków obo­jęt­ny­mi. Obo­jęt­no­ścią nie wyka­zu­ją się na pew­no sta­rzy wyja­da­cze dzien­ni­kar­stwa, jak choć­by Law­ren­ce Gro­bel, któ­ry na roz­mo­wach z gwiaz­da­mi zjadł zęby. W swo­jej książ­ce – porad­ni­ku „Sztu­ka Wywia­du” napi­sał, że dzie­ło War­ho­la to wła­ści­wie zbiór płyt­kich roz­mó­wek o pogo­dzie. Dzien­ni­karz zarzu­cił też twór­cy pom­po­wa­nie ego cele­bry­tów, któ­rzy zada­jąc pyta­nia i na nie odpo­wia­da­jąc pod­trzy­mu­ją „kół­ko wza­jem­nej ado­ra­cji”. Gro­bel nie może jed­nak zaprze­czyć, że Inte­rview jest maga­zy­nem kul­to­wym, któ­ry z zało­że­nia pozwa­la zna­leźć wspól­ny język oso­bom z róż­nych, choć nadal arty­stycz­nych, światów.

Warhol był legendą Nowego Jorku i jego drugie imię mogło brzmieć „Eksperyment”, eksperymentował bowiem na wielu polach, co wyniosło go na artystyczne wyżyny.

Dzi­siej­szy cele­bry­tyzm jest jego spu­ści­zną, a Inte­rview Maga­zi­ne pre­cy­zyj­nie zapro­jek­to­wa­ną bań­ką dla całe­go zja­wi­ska. Zapro­jek­to­wa­ną tak, że każ­dy nawet przez chwi­lę chce się w niej zna­leźć. Andy widział w niej popkul­tu­ral­ną biblię dla przy­szłych poko­leń, a ich przed­sta­wi­cie­lem jest i będzie ten, kto nazy­wa się otwar­tą, kre­atyw­ną oso­bą, dla któ­rej „wiel­kie zna­cze­nie ma jakość życia” (za: Interview.com)

– Nasi bohaterowie zyskali wolność myśli artystycznej, w odpowiedzi oferujemy im wolność słowa i zawsze zostawiamy czytelnikom swobodę decydowania o sobie. Dokładamy wszelkich starań, aby uwolnić naszą publiczność z konwencjonalnych granic: mody i pieniędzy, sławy i seksu, ambicji i energii, subkultury i wyrafinowania, osiągnięć i autoironii. Przede wszystkim, to czytelnik, podobnie jak my, uważa, że istnieje wiele niezwykłych i utalentowanych ludzi wokół nas, którzy mają coś do powiedzenia.

Takie hasła prze­ma­wia­ją do wyobraź­ni, prawda?

Nie taka wydmuszka

Na począt­ku lat 60-tych dużą popu­lar­no­ścią cie­szy­ły się gaze­ty z pod­zie­mia, wyda­wa­ne przez ludzi z pasją i misją, cho­ciaż wypie­ra­ne powo­li przez wiel­kie wydaw­nic­twa, zyska­ły dzię­ki arty­ście. Wbrew modom, stwo­rzył Inte­rview i począt­ko­wo roz­da­wał jego kopie … na uli­cy. W ten spo­sób maga­zyn prze­cho­dził z rąk do rąk, rów­nież dla­te­go, że był po pro­stu inny. Inność pole­ga­ła na poka­za­niu gwiazd taki­mi, jakie powin­ny być: wol­ny­mi, kolo­ro­wy­mi pta­ka­mi. Ówcze­sne spo­łe­czeń­stwo szu­ka­ło odświe­że­nia, uciecz­ki od zasad i speł­nie­nia „ame­ri­can dre­am”, co War­hol dosko­na­le rozu­miał, sam prze­cież stał do nich na kontrze. Inte­rview był dla nie­go kolej­nym kro­kiem do przo­du, kibi­co­wał mu w tym Bob Cola­cel­lo, sto­ją­cy za ryn­ko­wym suk­ce­sem maga­zy­nu – w pew­nym momen­cie bowiem arty­stycz­na wol­ność nie wystar­czy­ła. Artyzm pozo­stał jed­nak waż­nym ele­men­tem tytu­łu i obja­wiał się choć­by nie­zwy­kły­mi  i nie­pod­ra­bial­ny­mi okład­ka­mi. Od 1972 roku przez 15 lat two­rzył je Richard F. Bern­ste­in, któ­re­go malo­wa­ne por­tre­ty są cha­rak­te­ry­stycz­nym przy­kła­dem gatun­ku pop art. Arty­sta wyko­nał ich oko­ło 120, na sta­łe zapi­su­jąc się nimi w histo­rii maga­zy­nu i sztu­ki. Wraz z nim prze­szły do niej tak­że pozu­ją­ce gwiaz­dy, m.in. Deb­bie Har­ry (Blon­die), Sting, Gra­ce Jones, Anje­li­ca Huston, Mick Jag­ger, Madon­na, Are­tha Fran­klin czy Ste­vie Won­der. – Zdję­cia upięk­sza­ne paste­la­mi doda­ją okład­kom wyide­ali­zo­wa­ne­go bla­sku – zauwa­żył wów­czas The New York Times. Te były kolo­ro­we, ale tek­sty obra­zo­wa­no już czar­no-bia­ły­mi foto­gra­fia­mi, wydaw­cy sta­wia­li na dedy­ko­wa­ne sesje. Robert Map­ple­thor­pe, Bar­ry McKin­ley, Fran­ce­sco Sca­vul­lo, Herb Ritts, Ara Gal­lant, Peter Beard, Bru­ce Weber, Ber­ry Beren­son Per­kins – ci wszy­scy mie­li wol­ną rękę w two­rze­niu ory­gi­nal­nych prac.

Z duchem czasu

Wspo­mnia­ny wcze­śniej Cola­cel­lo był pra­wą ręką War­ho­la, zaufa­nym czło­wie­kiem o wiel­kim talen­cie redak­tor­skim, mają­cym rów­nież smy­kał­kę do biz­ne­su. Jeśli Inte­rview miał prze­trwać obok szyb­ko roz­wi­ja­ją­cej się kon­ku­ren­cji, nale­ża­ło posze­rzyć obraz, Cola­cel­lo to zro­bił – z bło­go­sła­wień­stwem zało­ży­cie­la. Ten do śmier­ci dbał jed­nak o to, by maga­zyn nie stra­cił wol­ne­go ducha, po 1987 roku wydaw­nic­two Brant Publi­ca­tions pod­cię­ło mu już nie­co skrzy­dła i dzi­siaj 40 % powierzch­ni nale­ży do rekla­mo­daw­ców.  O wol­no­ści  przy­po­mnie­li jed­nak Fabien Baron i Glenn O’Brien, kie­dy w 2008 roku na okład­ce poja­wi­ła się Kate Moss. Zdję­cie model­ki nawią­zu­je do daw­nej wizu­al­nej opra­wy maga­zy­nu, czer­wo­ny odcień two­rzy tu emo­cjo­nal­ną siłę, a kla­sycz­ne łącze­nie go z czar­nym i bia­łym pozwa­la na uda­ną pole­mi­kę graficzną.

Czy War­ho­lo­wi spodo­ba­ło­by się dzi­siej­sze wyda­nie Inte­rview? Redak­to­rzy wie­rzą, że tak. Misja ule­gła lek­kie­mu retu­szo­wi, jak zresz­tą rze­czy­wi­stość. Arty­stycz­ne (i mar­ke­tin­go­we) potrze­by rów­nież, dla­te­go maga­zyn idzie na kom­pro­mis, jego gwiaz­da­mi są zarów­no ci, któ­rzy mają coś do powie­dze­nia jak i ci, któ­rzy po pro­stu zapew­nią sprze­daż.  To współ­cze­sny objaw kiczu, kul­tu­ra wyso­ka mie­sza się z niską, kult cele­bry­ty trwa, War­hol musi się zatem uśmie­chać gdzie­kol­wiek teraz jest.

For Vers-24, Warsaw

_____

PRZECZYTAJ TEZ:
10 MODELI OKULARÓW PRZECIWSŁONECZNYCH NA WIOSNĘ
10 MUST-HAVE NA SEZON WIOSNA/LATO 2015
MARIOS, JEŚLI SZUKASZ NIEZALEŻNEGO STYLU!
HISTORIA PEWNEGO PŁASZCZA

Komentarze

komentarzy