Przy­jem­nie jest wspo­mi­nać lep­sze chwi­le swo­je­go życia, nie­za­po­mnia­ne momen­ty, któ­re wywo­łu­ją uśmiech na twa­rzy. To samo dzie­je się w świe­cie mody, dla­te­go lubi­my odtwa­rzać wyjąt­ko­we wyda­rze­nia, oso­by czy tak jak dziś, prze­ło­mo­we okład­ki maga­zy­nów, któ­re są na tyle elek­try­zu­ją­ce, że zosta­ją w pamię­ci, zapi­su­jąc się duży­mi lite­ra­mi, na kar­tach histo­rii show-biz­ne­su. Jeśli nie­któ­re z nich umknę­ły Waszej uwa­dze, chce­my o nich przy­po­mnieć. Nie­ła­two wybrać naj­lep­sze, bo wybit­ną pra­są, zaj­mu­ją się wybit­ni ludzie, nie ma tu miej­sca na pomył­ki i nie­prze­my­śla­ne decy­zje, a kon­tro­wer­sja dzia­ła jak naj­lep­sza rekla­ma, dla­te­go wybór wyjąt­ko­wych okła­dek nie nale­żał do łatwych. Dla­cze­go te? Odpo­wiedź znaj­dzie­cie niżej.

Jed­na z naj­po­pu­lar­niej­szych, znaj­du­ją­ca się na pierw­szym miej­scu w ran­kin­gach okład­ka maga­zy­nu Rol­ling Sto­ne, z Jonem Len­no­nem i jego żoną Yoko Ono. Zdję­cie wyko­na­ła Annie Leibo­vitz, kil­ka godzin przed tra­gicz­ną śmier­cią muzy­ka. Począt­ko­wo foto­gra­fia mia­ła zwia­sto­wać powrót jed­ne­go z Beatle­sów, któ­ry znik­nął z show-biz­ne­su, z powo­du pro­ble­mów zwią­za­nych z nad­uży­wa­niem nar­ko­ty­ków i zgrzy­tów w życiu pry­wat­nym. Zdję­cie z żoną, było dowo­dem zakoń­cze­nia ich kon­flik­tu, a Len­non spę­dzał dużo cza­su w stu­diu, nagry­wa­jąc nową pły­tę, świe­żą i zupeł­nie inną od poprzednich.

Pro­wo­ka­cyj­na foto­gra­fia cię­żar­nej Demi Moore na okład­ce Vani­ty Fair, wyko­na­na przez tę samą foto­graf­kę A. Leibo­vitz. Mimo tego, że zdję­cie uka­za­ło się w 1991 roku, czy­li nie tak daw­no, w tam­tym cza­sie temat cią­ży owia­ny był pew­nym tabu. Moore udo­wad­nia, że kobie­ta w dzie­wią­tym mie­sią­cu cią­ży może być nie tyl­ko pięk­na, ale też sek­sow­na i nie ma żad­nych powo­dów aby ten fakt ukry­wać. Dziś, ponad 20 lat póź­niej, roz­bie­ra­ne sesje cię­żar­nych kobiet show-biz­ne­su to stan­dard, a kro­kiem na przód była wła­śnie ta fotografia.

Jed­no z naj­czę­ściej repro­du­ko­wa­nych zdjęć świa­ta, przed­sta­wia mło­dą, 12-let­nią dziew­czyn­kę pocho­dzą­cą z Afga­ni­sta­nu, któ­ra hip­no­ty­zu­je swo­im spoj­rze­niem. Widać w nim cier­pie­nie, strach, ale też siłę. Zdję­cie tra­fi­ło na okład­kę Natio­nal Geo­gra­phic i obie­gło świat, kie­dy po 17 latach Ste­ve McCur­ry ponow­nie poje­chał foto­gra­fo­wać woj­nę, za cel obrał sobie zna­le­zie­nie zie­lo­no­okiej dziew­czyn­ki z obo­zu dla uchodź­ców. Uda­ło się, co według nie­go jest cudem, w kra­ju, w któ­rym twa­rze kobiet ukry­wa­ne są pod chu­s­ta­mi. Szar­bat opo­wie­dzia­ła o swo­jej rodzi­nie i obec­nym życiu, a jej zdję­cie z dzie­ciń­stwa nazy­wa­ne jest współ­cze­snym obra­zem Mona Lisy.

Okład­ka Harper’s Baza­ar z 1965 roku z Jean Shrimp­ton, jed­ną z pierw­szych super­mo­de­lek, któ­ra zre­wo­lu­cjo­ni­zo­wa­ła myśle­nie kobiet o sukien­kach, kie­dy poja­wi­ła się w mini wer­sji, na wyści­gach kon­nych. Na zdję­ciu pozu­je w różo­wych heł­mie, któ­ry pod­kre­śla jej pięk­na twarz i uwo­dzi­ciel­skie spoj­rze­nie. Foto­gra­fia była wzo­rem dla wie­lu póź­niej­szych sesji zdjęciowych.

W 2013 roku na łamach Nie­miec­kie­go Vogue’a poja­wi­ła się super­mo­del­ka lat dzie­więć­dzie­sią­tych, któ­ra udo­wod­ni­ła, że wciąż czu­je się świet­nie, ale to nie wszyst­ko, towa­rzy­szy­ła jej uko­cha­na kot­ka nie­miec­kie­go pro­jek­tan­ta Kar­la Lager­fel­da, któ­ry stał się auto­rem bia­ło-czar­nej sesji. Zarów­no Lin­da Evan­ge­li­sta jak i Cho­upet­te, pre­zen­tu­ją się zja­wi­sko­wo, a sam Lager­fel­da uwiecz­nił w ten spo­sób dwie swo­je ulu­bie­ni­ce na jed­nym zdjęciu.

Księż­na Dia­na poja­wi­ła się na okład­ce maga­zy­nu People 57 razy, ale to wła­śnie okład­ka Tri­bu­te to Dia­na sprze­da­ła się w nakła­dzie 3,1 milio­na egzem­pla­rzy, notu­jąc jed­ną z naj­wyż­szych zejść w histo­rii maga­zy­nu. Świat był zroz­pa­czo­ny tra­gicz­ną śmier­cią mło­dej Księż­nej, uko­cha­nej przez pod­da­nych. Okład­ka przed­sta­wia uśmiech­nię­ta Dia­nę, taką jaką ją zapamiętaliśmy.

Pierw­sze wyda­nie tego eli­tar­ne­go dziś pisma dla panów, zało­żo­ne­go w 1953 przez Hugha Hef­ne­ra, zdo­bi zdję­cie iko­ny kina i sek­sa­pi­lu Mari­lyn Mon­roe. To histo­rycz­na okład­ka z jed­ną z naj­po­pu­lar­niej­szych kobiet w histo­rii. Wybór Mon­roe był ide­al­ny, ponie­waż uwa­ża­na była za wzór kobie­ty, o wymiar 90–60-90, wspo­mi­na­ny do dziś. Play­boy szyb­ko zdo­był popu­lar­ność wśród brzyd­szej płci, a w listo­pa­do­wa okład­ka z 1972 roku sprze­da­ła się w rekor­do­wej licz­bie 7,1 milio­na egzemplarzy.

Weso­ła Hailey Clau­son na zimo­wej okład­ce maga­zy­nu i‑D z 2011 roku, przy­ku­wa uwa­gę swo­im wdzię­kiem, mają­ca wte­dy zale­d­wie 16 lat model­ka, nie bała się odważ­nych sesji i moc­no zazna­czy­ła swo­ja obec­ność w świe­cie mode­lin­gu. W tym samym cza­sie uka­za­ło się kil­ka odsłon maga­zy­nu, na jed­nej z nich mogli­śmy zoba­czyć Anję Rubik, nie­ty­po­wo, bo do góry nogami.

Kate Moss gości­ła na okład­ce Vogue’a ponad 40 razy i nie­zmien­nie spraw­dza­ła się ide­al­nie w roli cover girl. Na jed­nej z nich cięż­ko roz­po­znać Kate, widać jedy­nie kon­tu­ry jej twa­rzy, mimo to okład­ka jest pięk­na i intry­gu­ją­ca, a Moss udo­wad­nia, że jest kró­lo­wą w swo­jej branży.

Vogue Paris kil­ka lat temu obcho­dzi­ło swo­je dzie­więć­dzie­sią­te uro­dzi­ny. Spo­dzie­wa­li­śmy się, że będzie to wyjąt­ko­wa edy­cja maga­zy­nu, ale wybór Lary Sto­ne i sama okład­ka praw­dzi­wie zachwy­ca, tym razem nie przy­ku­wa wzro­ku jedy­nie cha­rak­te­ry­stycz­na szpa­ra mie­dzy zęba­mi, ale kuszą­cy dekolt model­ki. Począt­ko­wo cięż­ko roz­po­znać samą Sto­ne, ale redak­tor naczel­na Cari­ne Roit­feld zapo­wia­da­ła, że sesja nie będzie grzecz­na, ani nostal­gicz­na. Zdję­cie zosta­ło zacho­wa­ne w bia­ło-czar­nej kolo­ry­sty­ce i ele­ganc­kim sty­lu, jak przy­sta­ło na dys­tyn­go­wa­ną Fran­cję. Z pew­no­ścią wyróż­nia się spo­śród innych i  god­na jest rocz­ni­cy pary­skiej wer­sji Biblii Mody.

W 2013 roku, pierw­szy raz w histo­rii, na łamach maga­zy­nu Vogue wystą­pi­ła Azjat­ka. Fei Fei Sun jed­na z naj­po­pu­lar­niej­szych mode­lek z Dale­kie­go Wscho­du, zosta­ła wysty­li­zo­wa­na na Chi­nę Macha­do- pierw­szą egzo­tycz­ną twarz mode­lin­gu lat 50. ubie­głe­go wie­ku. Mimo tego, ze nie wybra­ła jej sama Anna Win­to­ur, to publi­ka­cja we wło­skiej edy­cji maga­zy­nu to kolej­ny krok we współ­cze­snej modzie, szko­da tyl­ko, że tak póź­no postawiony.

Wie­my o tym, że Kate Moss mia­ła burz­li­we życie uczu­cio­we, razem z part­ne­rem Petem Doher­tym nie stro­ni­li od uży­wek, przez co na jakiś czas usu­nę­ła się z mediów. Wie­dział o tym cały świat, zain­te­re­so­wa­ny życiem model­ki. Dziś kocha­ją­ca mama i żona, usta­bi­li­zo­wa­ła swo­je życie, uwa­ża­na nie bez powo­dów za iko­nę mody. Poja­wi­ła się na dwóch okła­dach maga­zy­nu W, na pierw­szej pozu­je w bia­łej, koron­ko­wej suk­ni Very Wang, a dzię­ki całej sty­li­za­cji cięż­ko jest roz­po­znać samą model­kę, na dru­giej prze­wa­ża­ją ciem­ne kolo­ry, suge­ru­ją­ce dwie stro­ny każ­de­go z nas, dobrą i złą. Sesja zaty­tu­ło­wa­na She’s no Angel poka­zu­je, że nawet bia­ła sty­li­za­cja, two­rzą­ca pozo­ry, nie zdo­ła ukryć praw­dzi­we­go cha­rak­te­ru. Zdję­cia nabie­ra­ją głęb­sze­go sen­su, a sama Moss udo­wod­nia, że jest jak kame­le­on odgry­wa­jąc obie role.

Na 120 rocz­ni­cę powsta­nia maga­zy­nu Vogue Anna Win­to­ur, któ­ra zna­na jest ze swo­jej dba­ło­ści o każ­dy, naj­drob­niej­szy szcze­gół, posta­ra­ła się, żeby jubi­le­uszo­we wyda­nie było jesz­cze lep­sze niż zazwy­czaj. Wrze­śnio­wy Vogue z 2013 roku, to 916 stron nowo­ści w świe­cie mody, ale tak­że wspo­mnień z począt­ków maga­zy­nu. Na okład­kę zosta­ła wybra­na cha­rak­te­ry­stycz­na woka­list­ka, Lady Gaga, któ­ra pozu­je przed obiek­ty­wem duetu Mert&Marcus w suk­ni hau­te coutu­re, z burzą blond wło­sów. To histo­rycz­na okład­ka, przede wszyst­kim ze wzglę­du na god­ną podzi­wu rocz­ni­cę, ale tak­że obję­tość maga­zy­nu, któ­ra do tej pory była rekor­do­wa. Win­to­ur nie wybra­ła też topo­wej model­ki, ale świe­cą­cą wów­czas trium­fy, zna­ną z ory­gi­nal­nych sty­li­za­cji Gagę.

Miran­da Kerr na okład­ce Vogue Korea pozu­je mając na sobie jedy­nie bia­łą kurt­kę od Pro­en­za Scho­uler. Mini­ma­li­stycz­na sesja, w któ­rej wystą­pi­ła, wte­dy jesz­cze jako model­ka Victoria’s Secret odbie­gał od wize­run­ku słod­kie­go Anioł­ka. Miran­da poka­zu­je swo­ją dra­pież­ną stro­nę, hip­no­ty­zu­jąc nas wzro­kiem, bez zbęd­ne­go maki­ja­żu, buj­nej fry­zu­ry, czy stroj­nych ubrań.

Na koniec prze­ślicz­na Emma Wat­son w maga­zy­nie Won­der­land. Okład­ka jest tak uro­cza, ze mogła­by stać się kam­pa­nią per­fum lub biżu­te­rii, bo mło­da aktor­ka ma na gło­wie dia­dem i wyglą­da jak kró­lo­wa elfów. Świe­ża, kolo­ro­wa i nie­ska­zi­tel­na, nie spo­sób jej nie zauwa­żyć i nie zapamiętać.

Tekst: Klau­dia Zielińska

For Vers-24, Warsaw

_____

POLECAJCIE:

Komentarze

komentarzy